Zakup niektórych usług od podmiotów zagranicznych może, ale nie musi się wiązać z koniecznością poboru i zapłaty przez polskiego usługobiorcę podatku u źródła. Przyjrzyjmy się obowiązkom płatnika tego podatku na przykładzie usług reklamowych.
Ustawy o podatkach dochodowych zawierają uregulowania nakazujące opodatkowanie przychodów (dochodów) uzyskiwanych na terytorium Polski przez podatników mających ograniczony obowiązek podatkowy, tzn. takich którzy nie mają miejsca zamieszkania (osoba fizyczna), siedziby, bądź miejsca zarządu (pozostałe podmioty, np. osoby prawne) na terytorium RP. Chodzi zatem o podmioty zagraniczne (np. z USA, Wielkiej Brytanii, innych krajów Unii Europejskiej), będące tzw. nierezydentami podatkowymi.
Opodatkowaniu w Polsce podlegają m.in. osiągane przez te podmioty przychody z tzw. usług niematerialnych, w tym reklamowych (art. 29 ust. 1 pkt 5 ustawy o PIT, art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT). Do poboru podatku i jego zapłaty na rachunek właściwego organu podatkowego został zobowiązany polski nabywca tych usług, występujący w roli płatnika.
Cały artykuł dostępny jest na stronach Rzeczpospolitej ⇒ TUTAJ
